Hüngür hüngür ağlayan pembe bir ayıcığın öyküsü bu... Düşünü arayan Pembe Ayıcığın...Ona önce zürafa yardım elini uzatıyor... Ta yukarılara ,gökyüzüne uzanıyor ve çok uzun bir atkı ile geri dönüyor. Ağlamaya devam eden Ayıcığın boynuna sarıyor. Sonra bir at gelip yardım teklif ediyor. Dörtnala koşup yeryüzünde heryeri arayıp tarıyor, Ayıcığın düşünü bulamıyor. O da nallarla dönüyor... Suyun altına dalıp orada arama yapan kurbağa ise elinde bir güneş gözlüğü ile dönüyor. Ağlamaya hala devam eden Ayıcığın hikayesini dinleyen baykuş, onların Ayıcığın düşünün değil kendi düşlerinin peşine düştüğünü söylüyor. Bir ninni söylüyor. Ayıcık uyuyarak kendi düşüne kavuşuyor.
Yardım etmenin erdem olduğunu ama o yardımı yaparken kendimizi o kişinin yerine koymamız gerektiğini anlatan sıcacık bir öykü bu. Ebru o inceliklerin farkında mı bilmiyorum ama ben yavaş yavaş yükselerek gökyüzüne uzanan zürafayı çizerken kullanılan çizim tarzına, bütün yeryüzünü dolaşan zürafanın postunun yüzeyinde kullanılan harita grafiklerine, kurbağanın yüzücü kıyafetine bayıldım!..
1 yorum:
Elime alıp alıp daha erken diye düşünerek geri bıraktığım bir kitap bu.. :)
Yorum Gönder